Artikel vijf

(misschien wel het mooiste artikel van de wet)

Soms heb je van die dagen. En dit was er zo één. Ik stapte na een dag werken voldaan in mijn auto om op weg naar huis te gaan. Met een muziekje op de achtergrond en de zon die door de autoruiten mijn privé domein binnendrong, liet ik de werkdag nogmaals aan mij voorbij trekken. Ik zag hem weer tegenover mij zitten. Slecht verzorgd. Passend in het beeld dat je hebt van een persoon die aan wiet verslaafd is. Eigenlijk had ik een maatregel van twee maanden van 100% moeten opleggen. Hij had een jointje gerookt in de pauze van zijn VCA opleiding, was weggestuurd, en had daarmee zijn kansen op inschakeling op de arbeidsmarkt in rook doen laten opgaan. Om moverende redenen en vanuit compassie had ik het niet gedaan. Het gaf mij een goed gevoel. Alsof ik heerlijk had gegeten van een verboden vrucht. Kijkend in mijn achteruitkijkspiegel zag ik pas de tevreden glimlach die op mijn lippen lag. De conclusie was daar. Het was een mooie dag geweest.

Uit de radio klonk Radar Love van Golden Earring. Met de handen los van het stuur en vol energie speelde ik mijn luchtdrum solo. Terwijl de tevredenheid zich meester van mij had gemaakt, trapte ik onbewust het gaspedaal iets harder in. Het kon de motoragent naast mij niet plezieren. Met een korte en driftige armzwaai maakte hij mij duidelijk dat ik moest stoppen.  Ik zette de auto aan de kant. Op de vraag waarom ik met mijn handen in het luchtledige zwaaiend te hard reed, legde ik hem uit hoe de overtreding tot stand was gekomen. Hij keek mij strak aan. Hij monsterde mijn gezicht en sprak: “Op grond van artikel vijf zie ik af van een boete.” Artikel vijf, vroeg ik verbaasd? Met een open hand en met wijd uitgespreide vingers keek hij mij aan. Artikel vijf, herhaalde hij. Het duurde even voordat ik begreep dat hij het door de vingers wou zien.

De volgende dag vroeg de werkcoach mij waarom en op basis van welk artikel ik voorbij was gegaan aan het afstemmen van de bijstand en hem,  in tegenstelling tot wat de wet mij had verplicht, geen maatregel had opgelegd. Ik kon het niet laten. Ik bracht mijn hand voor mijn gezicht en door mijn wijd uitgespreide vingers keek ik hem aan. Met een glimlach van oor tot oor antwoorde ik hem: op grond van artikel vijf!!

Tjalling Smit