Welkom Thuis

Hij zat er wat verslagen bij. Dat was ook niet verwonderlijk want hij had nogal wat meegemaakt. Na ruim vijfentwintig jaar trouwe dienst had zijn werkgever hem aan de kant geschoven. Als oud vuil, zo voelde het. Na het doorlopen van de volledige WW was hij als zelfstandige begonnen. Het was niet dat het geld met bakken uit de hemel kwam. Integendeel. Het was hard werken voor weinig geld. Niet dat het hem deerde. Liever zelfstandig aan het werk dan afhankelijk van de bijstand. Tot het moment waarop zijn belangrijkste orgaan stokte en stopte met het rondpompen van het bloed. Hij balanceerde op de rand van leven en dood. Om een voor hem niet te achterhalen reden sloeg de weegschaal door naar de kant van het leven. Het was één van de zeldzame geluksmomenten van de afgelopen periode. Hij leefde, maar daar was alles mee gezegd. Terwijl zijn leven was stilgezet draaide de financiële wereld keihard door.

Na een periode van drie weken ziekenhuis en vier maanden revalideren was hij thuisgekomen. En hoewel de post was gesorteerd, was de chaos niet te overzien: achterstanden op de hypotheek, aanmaningen van de zorgverzekeraar en rekeningen van de Nutsbedrijven lagen zonder enig perspectief te wachten tot ze zouden worden voldaan. Van een gevoel van "Welkom Thuis " waarmee verschillende kleurrijke ballonnen hem verwelkomden was geen sprake geweest. En nu zat hij tegenover mij. Uitgeblust. Verslagen. Berustend in zijn lot dat hij de laatste drie jaar voor zijn pensioen afhankelijk zou zijn van bijstand. Ik had met hem te doen. Met een beetje creativiteit, iets te veel compassie en het negeren van de te rigide uitleg over het met terugwerkende kracht toekennen van een uitkering, heb ik hem over een periode van vier en halve maand met terugwerkende kracht een IOAW-uitkering toe kunnen kennen. Het was slechts een druppel op een gloeiende plaat. Het kon niet voorkomen dat hij in verband met problematische schulden onder bewind kwam te staan.

Naast de uitdaging van de IOAW met terugwerkende kracht lag het vraagstuk hoe de kosten van de maandelijkse hypotheek van ruim € 500,00 moesten worden voldaan. Ik beproefde mijn geluk bij de woonkostentoeslag. Volgens het beleid moest ik een zogeheten verhuisplicht opleggen en ik kon hem één jaar een woonkostentoeslag verstrekken, maar hier werd ook ik niet vrolijk van. Sterker nog, het voelde belabberd. Want hoe vertel je iemand nadat hij een hartaanval en een harststilstand heeft overleefd dat hij zijn eigen woning moet verlaten voor een huurwoning ten faveure van de gemeentelijke financiën. Ik kreeg het niet over mijn hart. Ik zocht en vond de oplossing in artikel 18 lid 1 van de Participatiewet. Ik merkte de hartafwijking als bijzondere omstandigheid aan. En voerde aan dat hij door de onderbewindstelling niet zelfstandig kon overgaan tot het verkopen van de woning. Bovendien stelde ik dat hij door zijn schulden niet over de middelen beschikte om een verhuizing te bekostigen en dat hij over drie jaar met de AOW en een pensioen zelf in de kosten van de hypotheek zou kunnen voorzien. Daarmee was er sprake van een tijdelijk voorziening. Ik had de bijstand afgestemd. Op het nippertje. Welkom thuis.