Persoonlijk

Ver weg van de beleidsmakers en wetgevers uit Den Haag voer ik de Participatiewet uit. Loyaal aan het geformuleerde beleid. Het werken als ambtenaar voelt als een huwelijksbelofte. Trouw en loyaal blijven in goede en slechte tijden. Ik moet zeggen, ik heb betere tijden gekend.

Een tijd waarin ik mensen niet gedurende een maand of langer 100% van hun inkomen hoefde te ontzeggen. Een boeteloos tijdperk. Een tijd waarin het individualiseringsbeginsel het hoogste beginsel voor de uitvoer was. Een tijd waarin armoede werd voorkomen in plaats van deze te bestrijden. En nu: nieuwe wetten en veranderd verhard beleid. Kinderen leven in armoede, omdat ik aanvragen bijzondere bijstand voor het eigen risico van hun ouders moet afwijzen! Ik voer het uit met pijn in mijn hart. Armoedebestrijding is een goed ding. Jammer dat het niet te veel mag kosten!

Na vijfentwintig jaar en meer dan drieduizend gesprekken in de spreekkamer, weet ik als ervaringsdeskundige dat je de P-wet niet alleen kunt uitvoeren door het strikt handhaven van de regels en het laten invullen van gedigitaliseerde formulieren. De P-wet voer je het beste uit door de aanvraag als hulpvraag te zien. Door de burger en zijn problematiek centraal te zetten. Naar hun verhaal te luisteren. Te laten weten dat je er voor hen bent, als een professionele vriend die hen met raad en daad bijstaat.

Daarover gaat artikel 18 lid 1 van diezelfde P-wet. Over jouw professionele inschatting van de situatie. Van deze specifieke burger en zijn problematiek. Die inschatting is onmogelijk zonder persoonlijk contact. Persoonlijk contact, dat is de basis van de individualisering en de grondlegger van het afwijken van de hoofdregel. Persoonlijk contact, we kunnen niet zonder. Persoonlijk contact, als we dat loslaten gaan we als klantmanagers naar de knoppen.

Tjalling Smit