Liefde

Ik kende haar al een tijd. Ik mocht haar wel. Hoewel het vak van ons eist dat we objectief handelen, zijn gevoelens van sympathie en antipathie niet altijd te vermijden. We zijn tenslotte geen machines waar we een aantal vragen in stoppen en daarna een uitslag krijgen of er wel of geen recht op een uitkering bestaat. Hoewel het er een tijd naar uitzag dat we wél als gevoelloze wezens – als machines - moesten handelen, heeft de wal het schip gekeerd en zijn we erachter gekomen dat emoties deel uitmaken van het werken met mensen. Sterker nog, ons ervan bewust zijn, kenmerkt ons vakmanschap.

De gevoelens van sympathie maakten dat ik met de nodige tegenzin het gesprek met haar aanging. De sociale recherche had een anonieme tip ontvangen dat ze zou samenwonen. De sociale rechercheur had erop aangedrongen bij het gesprek aanwezig te zijn. Het aanbod had ik vriendelijk doch dringend afgewezen. Voor mij gold dat de grens van het niet rechtmatig verkrijgen van een uitkering nog niet was overschreden. Als ik na mijn bevindingen nog steeds twijfelde, was er nog tijd genoeg om de sociaal rechercheur in te schakelen.

Ik begroette haar met de nodige reserve. “We hebben een tip ontvangen dat je zou samenwonen.” “Ik heb een vriend, dus tot zover klopt je verhaal,” zei ze. Haar reactie leek oprecht. Ze vervolgde dat hij internationaal vrachtwagenchauffeur was en dat ze hem alleen maar van vrijdag tot zondagavond zag. Alleen daarom al, betoogde ze, kon er van samenwonen geen sprake zijn. Ik besloot deze opmerking te parkeren en er later op terug te komen en vroeg hoe het weekend met hem eruitzag.

Ze kende hem nu ongeveer een half jaar. Enthousiast vertelde ze over de weekenden. Over het samen boodschappen doen, samen uit eten, samen leuke dingen doen, samen op de bank een filmpje kijken. Ze was verliefd. Dat was mij wel duidelijk. Ze beëindigde het relaas op een wat vreemde manier. Ze deelde mee, dat hij ook weleens bleef slapen, en dat hij dan op de bank sliep. Ik barstte ongewild uit in een lachbui. Ze ontspande en lachte vrolijk mee.

“Houdt hij van je?” Vroeg ik haar. Ze keek mij aan en met olijke ogen zei ze: “Ik denk van wel.” “Hou van je hem?” Was mijn tweede vraag. Zonder twijfel bevestigde ze dat. Ik sloot het onderzoek af. Het was mij volkomen duidelijk dat er sprake was van ontluikende liefde. Ik zegde haar toe dat er nog geen redenen waren om de uitkering te beëindigen. Deelde haar mee, dat ik over een half jaar nog een keer een onderzoek zou doen. Het onderzoek is er nooit van gekomen. Na vier maanden kreeg ik de melding dat hij bij haar was ingetrokken. Na die melding sloot ik met een voldaan gevoel het onderzoek en haar dossier.

Tjalling Smit