Krabpaal

Het is december. Ik krijg een aanvraag binnen voor een uitkering. Op het eerste gezicht een makkelijke: een man van in de 50 heeft in een andere regio in een GGZ-instelling verbleven en is klaar voor de stap terug de samenleving in. Hij krijgt een woning van de woningstichting en moet daarvoor aan voorwaarden voldoen, zoals begeleiding accepteren. Zijn huidige begeleider stuurt alle gegevens door en de zaak kan schriftelijk worden afgehandeld.

Dan zie ik, bij het controleren van de bankafschriften, dat hij nog maar 46 euro op zijn rekening heeft staan. Hier zou hij vijf weken van moeten leven, tot de eerste betaling van de uitkering. Onmogelijk. Een telefoontje naar zijn begeleider: “Ja klopt,” zegt diegene. Hoe dat moet, weet hij ook niet. Ik besluit een extra overbruggingsuitkering te regelen. Dan belt de man mij op en geeft aan dat hij van zijn begeleider een energietoeslag moet aanvragen. “Maar dat lukt me niet,” zegt hij. Dus besluit ik die meteen mee te nemen in de overbruggingsaanvraag.” “Mag ik dat geld dan voor een wasmachine gebruiken?” vraagt hij. “U heeft geen wasmachine?” “Ik heb niks…“ Na telefonisch zijn vertrouwen gewonnen te hebben, mag ik met een collega langskomen.

We komen binnen in een kaal huis. Een gammel bankje, één mok, één bord, een tafel en een stoel. Geen witgoed. Geen gordijnen op de eerste etage. Er staat een bed met enkel een overtrek en wat lakens. Geen dekbed. “Daarvoor ga ik sparen,” zegt hij. Het is koud in huis. “Ik mag de verwarming niet hoger dan 15 graden zetten.” Als zijn poes de woonkamer binnenkomt, fleurt hij helemaal op. “Mijn allessie, voor haar leef ik nog.”

Zonder beloftes te doen gaan we bij hem weg. Alle twee denkend: dit kan niet. Hoe kunnen ‘we’ iemand op deze manier terug laten keren in de maatschappij? Het zit ons dwars dat deze man zo’n karige start moet maken. Bovendien: voordat hiervoor de juiste formuliertjes zijn ingevuld zijn we weken, misschien maanden verder. Ik lig er twee nachten wakker van. Op zaterdagmiddag houd ik het niet meer uit. “Iedereen kan me wat,” denk ik bij mezelf. Ik bedenk een redelijk bedrag en ga naar de witgoedzaak met de vraag of ze daarvoor een wasmachine, kookplaat strijkijzer, stofzuiger en televisie kunnen leveren. “De rekening kan naar mij. En ook de afspraak om de spullen te leveren moet via mij.”

Op maandag maak ik met mijn collega en meneer een afspraak dat we hem ophalen voor een ritje naar de kringloopwinkel. Hier laten we hem meubels uitzoeken voor zijn huis, en wat kleding. Als klap op de vuurpijl een krabpaal voor zijn poes, want daar gaat het de hele tijd over. Die poes, die poes. Voor 200,- richten we het hele huis in, inclusief krabpaal van 3,50. Hij is zó dankbaar. Hij stuurt een mooie kaart en belt ons meerdere keren om dat te zeggen.

Een tijdje later is er ineens paniek. De poes moet weg, want die is zwanger. “Nee,” zeg ik. “Dat kan niet. Zorg dat de kittens groot worden en dan moeten ze weg. De poes gaat richting de dierenarts voor een sterilisatie en de rekening naar mij.” Probleem opgelost, hij mag de poes houden. In de maanden erna blijkt deze man niet makkelijk in de omgang voor zijn begeleiding. Hij vertrouwt niemand. Maar mijn collega en mij vertrouwt hij wel. We worden dus regelmatig gebeld. Als wij dan zeggen dat het goed is, accepteert hij de hulp. “Als jullie het zeggen, is het goed.” Inmiddels gaat het goed met hem, hij accepteert hulp en is rustig.

Zo zie je: een aanvraag kan heel simpel lijken, maar uiteindelijk leiden tot een shoppingtripje en zoveel meer. Door verder te kijken heeft het veel tijd gekost, maar er is wel iemand echt geholpen. En voor de toekomst is er vertrouwen, waardoor er ook gebouwd kan worden aan het succes van zelfstandig wonen. Gelukkig werken we bij een gemeente die ons de vrijheid geeft dit voor cliënten te doen.

Elly van Brussel
Consulent Inkomensvoorzieningen
Gemeente Meijerijstad