In het heetst van de strijd

Ik wist waarvoor ze kwam. De deur van de spreekkamer hield ik hoffelijk voor haar open. Niet dat het haar opviel. Ze zette zich in de stoel voor mijn bureau. Nadat ik mij had geïnstalleerd monsterde ik haar gezicht. Het stond strak, haar ogen schoten vuur. Ik pijnigde mijn hersenen om met een goede openingszin het gesprek te beginnen. Nog voordat ik iets had kunnen bedenken hoorde ik haar lispelen: “De hufter!” Ik liet haar begaan. Een stortvloed van scheldwoorden vulde de ruimte van de spreekkamer. Ze haalde nog eens diep adem en siste: “Vieze vuile gore klootzak.” Ik zweeg, want wie zwijgt stemt toe, maar nog nooit had ik door te zwijgen zoveel kunnen zeggen. Ze keek me met brandende tranen in haar ogen aan: “De schoft heeft het huis in de brand gestoken.”

Ik liet haar woorden en emoties op mij inwerken. Ik realiseerde mij dat ze door het afgebrande huis geen vaste woon- en verblijfplaats meer had en waarschijnlijk op grond van artikel 40 PW geen recht op bijstand van onze gemeente meer had. Ik liet de gedachte nog sneller varen dan dat hij was gekomen. Overwoog dat artikel 18 PW meer recht deed aan de situatie. Dat het afbranden van een huis, nota bene door haar man aangestoken, en dat de verzekering waarschijnlijk niet zou uitbetalen omdat brandstichting niet is gedekt, als een bijzondere omstandigheid diende te worden erkend.

Hulp.. dat is wat ze vroeg. Hulp die moest worden geboden. Praktische hulp met name. Ik regelde voor haar een verblijf in een vakantiepark voor drie weken dat vanuit de bijzondere bijstand werd betaald. Haar uitkering continueerde ik verminderd met de wooncomponent. Daarvoor kreeg ze immers al bijzondere bijstand. Ik initieerde een gesprek met de advocaat voor het regelen van de scheiding en de aansprakelijkheid van de toekomstige ex-man. Het kostte mij een driekwart van dag om alles regelen, maar het gaf energie voor tien. De vraag of ik juridisch juist had gehandeld is nooit in mijn opgekomen en het interesseert mij ook niet. Het enige wat ik nog weet, is het bedankkaartje dat ze vier weken na het voorval liet bezorgen. “Bedankt, dat je mij uit de brand hebt geholpen.” Het zorgde ervoor dat het vuur om het goede te doen weer in mij oplaaide.

Tjalling Smit, juni 2021

SAM-serie ‘Verhalen van de werkvloer’

Heb jij ook een mooi, inspirerend, verdrietig of grappig verhaal uit jouw werk als uitvoerend professionals in het publiek sociaal domein? Stuur het naar miranda.florussen@sam.nl. Wie weet verschijnt het dan ook hier op de SAM-website!