“Ik heb onder kroonluchters van 10.000,- geluncht”

Verhaal van de werkvloer – estafette

Joëlle Martens is klantmanager Inburgering en klantmanager Werk. Dat laatste is ze al twaalf jaar. Tegenwoordig werkt ze bij Gemeente Best. Ze deelt graag een verhaal van ons uit de tijd dat ze bij Gemeente Son werkt. “Misschien wel het meest bijzondere wat ik in die twaalf jaar heb meegemaakt.”

“De eerste keer dat ik Frank - niet zijn echte naam - sprak, was dat meteen een gesprek van twee uur. Echt zo iemand van wie je meteen denkt: ‘Wat doe jij hier?’ Hij is regisseur, hij heeft bekende programma’s gemaakt, prijzen gewonnen. Creatief, beetje chaotisch, maar echt wel iemand die zich kan redden. Tot hem iets overkwam wat hem volledig uit het lood sloeg. Hij ontwikkelde samen met een bekende man uit de mediawereld een programma: de Butleracademie. Mensen die moeilijk aan een baan komen, worden opgeleid tot butler en kunnen dan voor veel geld in sjieke oorden gaan werken. Die formule had Frank bedacht en was door de mediawereld omarmd. Er was al in Zwitserland gefilmd, het project draaide volop. Toen heeft de mediaman het hele project naar zich toegetrokken en hem laten zitten. Frank had wel het patent op het idee, maar had het niet goed genoeg vastgelegd. Hij had het juridisch gewoon niet goed geregeld.”

“Creatief, beetje chaotisch, maar echt wel iemand die zich kan redden”

“Dit heeft hem zo geraakt dat hij een half jaar niet heeft kunnen functioneren. Hij bouwde schulden op, zijn vrouw ging bij hem weg, hij verloor zijn huis. “Ik heb onder kroonluchters van 10.000 euro geluncht en nu moet ik hier mijn hand ophouden,” zei hij. Hij vond het verschrikkelijk. Tegelijkertijd zag ik dat hij het allemaal niet op orde kreeg. Ik heb toen Marjoke Smits, zij is transitiecoach, ingeschakeld en zij heeft een eerste serie coach-sessies met hem gedaan. Om hem te helpen structuur aan te brengen in zijn hoofd, in zijn dagen en in zijn leven. Dat was een openbaring voor hem.”

“Ik vond het zo’n bijzondere man en merkte dat het me raakte dat hij in deze situatie was beland. Vooral omdat hij steeds dingen bleef bedenken om iets voor anderen te betekenen. Hij had in coronatijd een project voor jongeren bedacht in onze gemeente, zodat ze buiten en bij elkaar konden zijn: spelletjes op afstand. Dat was een hartstikke mooi project waar hij dan geen geld voor vroeg. Ik zei dan: “Je hoort hier geld voor te krijgen.” Maar dat wilde hij niet. “De gemeente vangt me al op, dit wil ik graag terugdoen,” zei hij dan.”

“Het raakte me dat hij in deze situatie was beland”

Dat maakte dat ik ook steeds extra stappen zette en soms buiten de lijntjes kleurde met regelingen. Ik heb bijvoorbeeld geregeld dat hij wat geld kreeg om met potentiële klanten of projectpartners te overleggen en dan voor hen een kop koffie te kunnen betalen. ‘Bijzondere bijstand voor reiskosten’ maakte ik daarvan. Mijn leidinggevende heeft een paar keer gezegd: “Joëlle, wat ga je doen?” Ik zei dan: “Let op, dit gaat werken.” Ik zag dat ik hem kon helpen en een soort van springplankje én vangnet kon zijn. Gelukkig werd vertrouwd op mijn oordeel en kun je als professional die ruimte nemen. Zowel in Son als in Best trouwens.”

“Uiteindelijk komt dan wel een keer het moment dat je tegen zo iemand moet zeggen: “Dit is je laatste kans.” Hierna kan ik je niet meer helpen. Hij had inmiddels weer een project gedraaid en niets voor zichzelf overgehouden. Gelukkig zag hij zelf ook dat zijn kracht ligt in zijn creativiteit en ideeën en dat hij iemand anders nodig had voor de organisatie en uitvoering. Maar inmiddels waren we dus wel aanbeland bij die laatste kans. Dat was Tamara Visser, een accountmanager van WSD. Zij heeft hem geholpen aan een baan als taxichauffeur. Hij had enorm last van faalangst, maar heeft dankzij haar toch dat diploma gehaald. Hij vond het fantastisch en er ontstonden natuurlijk weer allerlei ideeën.”

“Dit is je laatste kans”

“Inmiddels heeft hij administratieve en organisatorische ondersteuning van een neef en een nicht en gaat hij een programma maken met die taxi: feestelijke ritjes, bijzondere gesprekken, het project is in volle gang. En het mooiste is: hij is nu uitgestroomd uit de uitkering. Ik ben daar zó trots op. Het heeft twee jaar geduurd, waarin hij flink op mij heeft geleund en waarin ik echt voor hem heb geknokt, maar ik voelde gewoon dat dat zich terug zou betalen. Soms willen mensen niet en leunen ze te zwaar, dan is het niet in evenwicht en ben je niet gelijkwaardig. Maar dit ging goedkomen. Dat weet je als je dit werk al lang doet. Als klantmanager werk je vanuit je hart en bouw je intuïtie op.”

“Toen ik wegging bij Gemeente Son, wilde hij me graag iets geven. Het was een wierookpotje uit India. Degene van wie hij het kreeg, zei tegen hem: dit moet je aan iemand geven die veel voor je heeft betekend, die echt een verschil heeft gemaakt in je leven. “Jij hebt voor mij gevochten,” zei hij. “Zonder jou was dit niet gelukt.”

Joëlle Martens, klantmanager Werk en Inburgering Gemeente Best

Houd de nieuwsbrief in de gaten om te zien aan wie Joëlle het estafettestokje doorgeeft!