“Ik heb gevochten voor een busje”

Portret

Regelmatig gaan we met een van onze leden wat dieper in gesprek. Omdat er zoveel bijzondere dingen gebeuren op de werkvloer. Dit keer spraken we met Letitia Rustenberg (55), participatiecoach bij Gemeente Zaltbommel. Ze noemt zichzelf een echt praktijkmens en voelt zich soms “een soort pitbull.”

Ze was 20 jaar toen ze van de mavo kwam. En 32 toen ze aan een hbo-opleiding begon. Best bijzonder, al vindt ze zelf van niet. “Ik ben een echt praktijkmens. Op school en later tijdens mijn opleidingen was ik continu op zoek naar hoe die theorie er in de echte wereld dan uitziet.”

Systeem
Sinds juni 2022 is Letitia participatiecoach in Zaltbommel. Ze heeft 150 mensen in haar caseload in Zaltbommel, 90 in West Maas en Waal en ze vangt cliënten op voor een collega in Maasdriel die ziek is. “Ik heb veel cliënten, maar word daar niet onrustig van. Dit is mijn mooiste job ooit. Eigenlijk doe ik hier wat ik privé ook doe: mensen helpen, zorgen dat iemand kan meedoen. Ik wil mensen uit het systeem houden.”

Nodig
Letitia schoof een tijdje geleden aan bij een Vraagtafel van SAM en onderzoeksinstituut Verwey-Jonker. Daar sprak ze met onderzoekers over verschillende soorten ‘klantreizen’ die cliënten afleggen als ze aankloppen bij de gemeente of een andere instantie. “Dat gaf mij veel inzicht. Het maakte goed duidelijk hoe voor sommige klanten die ‘reis’ door het systeem echt veel te lang is. Wat ik daar vooral uit leerde is dat je op elk moment in die reis terug kunt gaan naar de basis: wat heeft die persoon op dat moment nodig?”

Vertrouwen
“Een ander belangrijk aspect van ons vak is werken aan vertrouwen. Hoe zorg ik dat deze persoon mij vertrouwt? En hoe herstel ik vertrouwen, als dat beschadigd is? Dat vind ik echt een taak voor uitvoerend professionals. En ook: eerlijk zijn, samen een plan maken en bespreken welke stappen gezet moeten worden. Welke taak ligt op welk bordje? Dan blijkt altijd weer dat mensen best willen meewerken, als ze zien dat iets nut heeft.”

Pitbull
Als zo’n gezamenlijk plan er eenmaal is, gaat Letitia er vol voor: “Je kunt zelf wel zeker weten dat iets nuttig of noodzakelijk is voor een cliënt, maar dan moet je anderen daar nog wel van weten te overtuigen. Soms voel ik me dan net een pitbull. Gelukkig staat mijn werkgever open voor mijn ideeën. Ik heb bijvoorbeeld gevochten voor een flinke vergoeding voor de aanpassing in een busje dat een cliënt wilde aanschaffen. Maar ik kon motiveren waarom dat hem op de been zou houden. Hij had het busje nodig om bij zijn werk te komen. Hij wilde graag werken en sociaal actief blijven. Hij was pas achter in de veertig.”

Kunstgebit
“Je moet je als uitvoerder niet laten afbluffen, zeg ik altijd maar. Ik heb gevochten voor dat busje, maar ook voor een kunstgebit bijvoorbeeld. Soms is het maar iets kleins wat een enorm verschil kan maken. Ook, of misschien wel juist, als er sprake is van meerdere problemen tegelijk. Ook dan moet je altijd terug naar die basis: wat is op dit moment echt nodig? Wat dan altijd weer blijkt: iedereen heeft behoefte aan tijd en aandacht. En ik heb gemerkt dat mensen die vanwege multiproblematiek ontheven zijn, toch vaak mee blijken te kunnen doen. En dat ook dolgraag willen.”

Letitia neemt ook deel aan de SAMendenkgroep Psychische Kwetsbaarheid en werk.